اظهاراتطرفین حاضر در مذاکرات هسته‌ای استانبول اگر چه حاوی برخی ابرازامیدواریها در تداوم گفت‌وگوهای هسته‌ای است اما تحلیل محتوایی اینگفتوگوها نشان می‌دهد که برخلاف برخی تحلیل‌های خوشبینانه‌ای که طی یکی دوهفته اخیر به عمل آمد رسیدن به توافق ولو به صورت نسبی هم چندان راحت نیستو تصور اینکه عنقریب اتفاق مهمی در عرصه مذاکرات هسته ای رخ خواهد دادچندان منطبق بر واقعيت نیست. دلیل هم کاملا روشن است، از یک سو ایران برایگفتوگوها از منطقی پيروي می‌کند که به گفته مذاکره کننده ارشد ایران برگرفته از حقوق مسلم ایران در عرصه فن‌آوری صلح آمیز هسته‌ای است و در همانحال اعضاي گروه 5+1 هم دقیقا می خواهند درباره همین موضوعات یعنی حقوقهستهای ایران مذاکره کنند. حقوقی که ایران آن‌را غیر قابل مذاکره اعلامکرده است اما در عین حال آمادگی خود را برای اعتماد سازی در کنار برخیموضوعات دیگر نظیر تعیین فرمول مبادله احتمالی سوخت هسته‌ای بیان کرده است.
اگر چه این موارد به همراه درخواست‌های ایران برای جهانی سازی خلعسلاح هسته‌ای و ممانعت از اشاعه تکنولوژی هسته‌ای نظامی می‌تواند به عنوانموضوعات مشترک مبنای مذاکرات قرار گیرد، لیکن در دقیقه پایانی این طرفهایمذاکره ایرانی هستند که در صدد تغییر جهت و موضوعات مذاکرات بر می‌آیند وهمین مسئله هم به بروز مشکل در رسیدن به نتیجه ملموس منجر می‌شود.
اینکهکاتریناشتون در پایان مذاکرات ابراز دلسردی می‌کند در واقع این ابرازدلسردی بدان خاطر است که اعضاي 1 + 5 در مورد آنچه را که می‌خواهند بهایران دیکته کنند، به مقصود نرسیده‌اند و به همین دلیل هم ابراز دلسردی میکنند که البته مادام که انان با همین رویکرد یعنی دیکته کردن خواسته هایخود پای به مذاکرات بگذارند، نتیجه غیر از دلسردی خانم اشتون نخواهد بود. ایران برای مذاکره موضع بسیار شفاف و روشنی دارد.
اول اینکه حققمسلم هسته ای خود را به مذاکره نمی‌گذارد و نه تنها ایران که هیچ کشوردیگری حاضر به مذاکره درباره حقوق مسلم خود نیست.
دوم اینکه ایرانحاضر است بر اساس تعهدات بین امللی‌اش به شفاف سازی دست بزند با این شرط کهحصول اطمینان به صلح امیز بودن فعالیت هسته ای کشورها تنها به ایرانمحدودنشود و برای سایر کشورها از جمله رژیم صهیونیستی هم چنین امری ساری وجاری شود.
سوم اینکه خلع سلاح هسته ای به مقوله ای جهانی تبدیل شودتا همه کشورهای جهان به امنیت خود مطمئن شوند. ظاهرا این چند شرط برایطرفهای غربی قابل قبول نیست و فرمول به نتیجه نرسیدن مذاکرات هم به طفرهرفتن غربیها از این خواسته‌های مشخص ایران برمی‌گردد. خواسته‌هایی که گماننمیرود هیچ فرد منصفی آن را غیر منطقی بداند.
