به گزارش نفت دیلی، پس از ٨٥ سال وابستگی ایران به واردات بنزین، امسال کشور در تولید این فرآورده استراتژیک نه تنها خودکفا شد، بلکه به زودی به جمع صادر کنندگان بنزین خواهد پیوست.
همزمان با واردات خودروهای بنزین‌سوز در سال ١٣٠٦ واردات بنزین آغاز شد و با افزایش تعداد این خودروها، روند مصرف و واردات بنزین در کشور هم به‌تدریج افزایش پیدا کرد؛ با بهره‌برداری از واحد بنزین‌سازی پالایشگاه آبادان از حدود ٦٠ سال گذشته، بخشی از نیاز بنزین کشور در داخل تأمین شد.
مصرف بنزین در طول دهه‌های گذشته رشد چشمگیری داشته است، به طوری که همواره در کنار افزایش تولید بنزین در پالایشگاه‌های داخلی، بخش چشمگیری از نیاز کشور به این فرآورده ارزشمند از طریق واردات تأمین شده است.
سال ١٣٨٦ و در شرایطی که میانگین مصرف روزانه بنزین در کشور می‌رفت که از مرز ٧٥ میلیون لیتر در روز عبور کند، سامانه هوشمند سوخت راه‌اندازی و به دنبال آن طرح سهمیه‌بندی بنزین از تیرماه ١٣٨٦ آغاز شد و تا اندازه چشمگیری مصرف افسارگسیخته بنزین در کشور را کنترل کرد؛ همچنین پس از اجرای قانون هدفمند کردن یارانه‌ها و افزایش قیمت بنزین، میانگین مصرف روزانه بنزین در ایران به کمتر از ٦٠ میلیون لیتر در روز رسید که البته با برخی تحول‌های اقتصادی در ماه‌های اخیر این میزان هم‌اکنون به ٦٧ میلیون لیتر در روز افزایش پیدا کرده است.
یکی از محورهای اصلی تحریم‌های بین‌المللی علیه جمهوری اسلامی ایران در سالهای اخیر بر صنایع نفت و گاز متمرکز شده که یکی از ابزارهای آن عدم فروش بنزین به کشورمان بوده است.
با توجه به افزایش مصرف بنزین و پاسخگو نبودن تولید داخلی، نیاز به واردات این فرآورده به یکی از ضرورت های اقتصادی تبدیل شده بود، از این رو همزمان با اجرای طرح‌های کلان اقتصادی در کشور، مسئولان وزارت نفت برنامه‌های مدونی را برای افزایش تولید بنزین و بی‌نیاز کردن کشور از واردات این فرآورده در دستور کار قرار دادند.
هم‌اکنون با تکمیل طرح‌های بهینه‌سازی پالایشگاه‌های موجود و ساخت پالایشگاه‌های جدید، ایران به‌زودی به یکی از صادرکنندگان مهم این فرآورده نفتی در منطقه تبدیل می‌شود؛ کما اینکه آغاز نهضت صادرات فرآورده به بعضی از کشورهای همسایه، از چندی پیش آغاز شده است.
هم اکنون ١٠ طرح توسعه، بهینه‌سازی و بنزین‌سازی در پالایشگاه‌های نفت شهید تندگویان تهران، اصفهان، لاوان، تبریز، آبادان، بندرعباس و اراک با حدود ١٣ میلیارد و ٥٠٠ میلیون دلار اعتبار در حال اجراست.
با اجرای این طرح‌ها روزانه حدود ٤٠ میلیون لیتر بنزین با کیفیت و مطابق با استانداردهای بین‌المللی به چرخه سوخت کشور وارد می‌شود.
از اواخر سال ١٣٨٩ تا کنون مرحله نخست طرح توسعه پالایشگاه شازند، طرح بنزین‌سازی پالایشگاه آبادان و طرح توسعه پالایشگاه لاوان به بهره‌برداری رسیده است و بقیه طرح‌های بهینه‌سازی و بنزین‌سازی نیز تا پایان امسال در کشور به بهره‌برداری می‌رسد.
هم‌اکنون کشورمان در آستانه وقوع یک انقلاب بنزینی قرار دارد که به‌زودی با بهره‌برداری از طرح‌های یاد شده، خودکفایی کشورمان در تولید بنزین را جشن می‌گیریم و غربی‌ها را در تهدید و فشار از این مسیر، خلع سلاح می‌کنیم.
به همین منظور و در سالگشت راه‌اندازی سامانه هوشمند سوخت و اجرای سهمینه‌بندی بنزین، برای بررسی آخرین وضعیت تولید بنزین و طرح‌های توسعه در دست اجرا در پالایشگاه‌های کشور با مهندس منوچهر آقانژاد؛ مدیرعامل سابق شرکت توسعه صنایع پالایش نفت که از سال ١٣٨٩ و پس از بازنشستگی به عنوان مشاور و کارشناس صنایع پالایشی در شرکت های بخش خصوصی مشغول فعالیت است، به گفت‌وگو نشستهایم که ماحصل آن را در ادامه می‌خوانید:
صنعت پالایش نفت ایران پیش از راه‌اندازی سامانه هوشمند سوخت و اجرای قانون سهمیه‌بندی بنزین در چه وضعیت و جایگاهی قرار داشت؟
آقانژاد: در آن زمان ٩ پالایشگاه موجود داخلی با ظرفیت اسمی در مجموع حدود یک میلیون و ٣٠٠ هزار بشکه در روز در مدار فعالیت قرار داشت که همه آنها در شرایط طراحی شده اولیه در حال کار بودند.
با توجه به پیش‌بینی‌های انجام شده درباره عدم وجود تعادل در تولید و مصرف فرآورده‌های نفتی (به‌ویژه بنزین) و همچنین لزوم ارتقای کیفیت این محصولات و دستیابی به استانداردهای بین‌المللی، از سال ١٣٨٣ طرح‌های جامعی در این زمینه تعریف شد.
این طرح‌ها با عنوان به‌روزسازی تکنولوژی و بهینه‌سازی فرآیند و افزایش ظرفیت (با هدف تولید حداکثر بنزین) در پالایشگاه‌ها مطرح و مراحل انتخاب مشاور و تهیه بسته‌های طراحی آغاز شد که مدت زمان اجرای این طرح‌ها و بهره‌برداری از بعضی از آنها به‌علت کمبود منابع مالی و خصوصی شدن برخی از پالایشگاه‌ها طولانی شد؛ با این وجود در فاصله سالهای ١٣٨٩ تا ١٣٩٢ به ثمر رسیدن این طرح‌ها را در پالایشگاه‌های مختلف شاهد بوده‌ایم.
وضعیت واردات بنزین به کشور با توجه به نوسان‌های بازار جهانی و داخلی در یک دهه گذشته چگونه بوده است، آیا هم‌اکنون هم واردات بنزین داریم؟
آقانژاد: با وجودی که ایران در سازمان کشورهای صادرکننده نفت (OPEC) به‌عنوان دومین تولید‌کننده نفت به شمار می‌رود، اما در یک دهه اخیر واردکننده برخی از فراورده های نفتی بوده و واردات بنزین نیز در همین مدت وضعیت‌های مختلفی را تجربه کرده است.
برای مثال اگر یک بازه زمانی مثل سالهای ٨٣ تا ٨٨ را دنبال کنیم، می‌بینیم که در برخی از مواقع دولت در شرایط اجباری و غیرقابل پیش‌بینی مجبور بوده است بنزین وارد کند و در بسیاری از مواقع با در نظر گرفتن رقم‌های کلانی مانند سه تا چهار هزار میلیارد تومان، مجوز از سوی مجلس برای واردات بنزین تصویب می‌شد. به هر تقدیر با توجه به هزینه‌هایی بسیار فراوان ما مجبور بودیم بنزین مصرفی مورد نیاز کشور را تأمین کنیم.
اما با سهمیه‌ای کردن بنزین در ابتدای کار و سپس افزایش قیمت آن به‌صورت پلکانی و مرحله‌ای و همچنین اجرای طرح های افزایش تولید بنزین در پالایشگاه‌های داخلی ، تولید و مصرف بنزین در کشور به نقطه تعادل نزدیک شد؛ به نحوی که در همان آغاز (سال ١٣٨٦) سقف مصرف بنزین در کشور به‌صورت میانگین به ٥٩ میلیون لیتر در روز رسید و این دستاورد خوبی بود.
پس از اتفاق‌هایی که در سالهای گذشته در حوزه انرژی کشور به وقوع پیوست، در تولید بنزین کمابیش به خودکفایی رسیده ایم و هم‌اینک می توان گفت که واردات بنزین نداریم.
چه ضرورت‌هایی موجب شد تا در برنامه‌های کلان کشور، ظرفیت‌سازی در حوزه تولید سوخت و به‌ویژه بنزین در دستور کار قرار بگیرد؟
آقانژاد: همان گونه که یاد شد، مصرف بی‌رویه و خارج از استاندارد فرآورده‌های نفتی به‌ویژه بنزین و گازوییل به‌علت پایین بودن قیمت این فرآورده‌های استراتژیک، سیاستگذاران و راهبران نظام تامین سوخت کشور را به سوی طراحی برنامه‌ای برای افزایش ظرفیت و خودکفایی در عرصه تولید فرآورده‌های نفتی هدایت کرد تا از این طریق افزون‌بر جلوگیری از واردات فرآورده‌های نفتی و برطرف کردن آسیب‌های محدود شدن آن، سیاست جلوگیری از خام‌فروشی و ایجاد ارزش افزوده بیشتر در دستور کار قرار بگیرد.
به زبان دیگر، توسعه ظرفیت پالایشی به‌منظور ایجاد موازنه در تولید و مصرف به‌عنوان هدف استراتژیک در صنعت پالایش نفت ایران تعریف شد؛ برای این منظور ٢ موضوع اساسی که موجب منطقی کردن این موازنه می‌شد در سیاست‌های کلان نظام منظور نشد یا دست‌کم با تأخیر در برنامه‌های اجرایی قرار گرفت.
این ٢ موضوعی که از نظر شما ضروری بود تا در اهداف استراتژیک صنعت پالایش نفت قرار بگیرد، چیست؟
آقانژاد: نخست قیمت‌گذاری مناسب فرآورده‌های نفتی به‌منظور کاهش و کنترل مصرف است که از طریق واقعی شدن قیمت فرآورده‌ها، مدیریت بر مصرف سوخت از سوی مردم انجام می‌شود.
اصلاح و بهبود نظام تولید خودرو در کشور با در نظر گرفتن مصرف استاندارد برای خودروها (تولید خودروهای کم مصرف) و همچنین تولید خودروهای سواری دیزلی (گازوییل‌سوز)، موضوع دیگر در این زمینه به شمار می‌رود.
نهضت افزایش ظرفیت پالایشی به‌طور دقیق از چه زمانی آغاز شد؟
آقانژاد: می‌توان آغاز به کار عملیاتی در زمینه تأسیس و توسعه پالایشگاه‌ها برای افزایش تولید بنزین از همان سال ١٣٨٣ و در ٩ پالایشگاه کشور در نظر گرفت.
البته تأخیرهایی نیز به وجود آمد، اما به هر روی، همه پالایشگاه‌های کشور با توجه به اعتبارهای مالی که در اختیار دارند و فرصت‌ها و موانعی که دارند، هم‌اکنون به تولید بنزین در قالب طرح های جدید مشغولند.
با این همه افزون‌بر ایجاد پالایشگاه‌های جدید در نقاط مختلف کشور، بهینه‌سازی پالایشگاه‌های موجود و افزایش توان تولید در آنها نیز دنبال می‌شود و روشن است که در آینده نزدیک توان تولید بنزین کشور صعود چشمگیری خواهد داشت.
آیا راهبرد جلوگیری از خام‌فروشی و افزایش تولید فرآورده‌های نفتی در شرایطی که ایران در آن قرار داشت، استراتژی مناسبی بود؟ آیا اصلی‌ترین هدف انتخاب این راهبرد، اقتصادی بود یا اهداف راهبردی دیگری را هم دنبال می کرد؟
آقانژاد: سیاست جلوگیری از خام‌فروشی با اهداف زیر قابل توجیه بودند:
الف- تبدیل نفت خام به فرآورده به‌منظور تولید ارزش افزوده و افزایش درآمد
ب- تأمین خوراک بیشتر برای صنایع پایین دستی (روغن موتور، قیر و خوراک صنایع پتروشیمی)
ج- کارآفرینی در مملکت و افزایش توان و سرمایه صنایع سازنده تجهیزات پالایشگاهی داخل کشور
د- ایجاد سهم بیشتر در بازار بین‌المللی با توجه به تنوع تولید (فرآورده‌ها به‌جای نفت خام) و در صورت نیاز عبور از شرایط تحریم فروش نفت خام
ه- تأمین کمبود تولید فرآورده برای جبران مصرف در سالهای آتی
به‌منظور دستیابی به این هدف اخیر، طرح‌های ساخت ٢ پالایشگاه با خوراک میعانات گازی با ظرفیت در مجموع ٤٨٠ هزار بشکه در روز (با قصد دستیابی به بیشینه تولید بنزین) و چهار پالایشگاه با ظرفیت در مجموع حدود ٦٥٠ هزار بشکه در روز خوراک نفت خام سنگین و فوق سنگین با مشارکت بخش خصوصی در دستور کار قرار گرفت.
با توجه به شرایط روز حاکم بر کشور از نظر مصرف بنزین، همچنین عدم جایگزینی مصرف گازوییل به‌جای بنزین در خودروهای سواری و عدم تولید خودرو با موتورهای کم مصرف، در این طرح‌ها (پالایشگاه‌های با خوراک نفت خام) به اجبار الگوی فرآیند با هدف تولید بیشینه بنزین، برای اجرا برنامه ریزی شد.
شاید به همین علت وزارت صنعت،معدن و تجارت وقت هم در کارخانه‌های خودروسازی، طرح‌های اساسی در زمینه تولید خودروهای دیزلی (گازوییل‌سوز) را در دستور کار خود قرار نداد.
هم اکنون فرآیندهای پالایشی درتولید فرآورده‌های نفتی در کشور با محوریت بنزین دنبال می شود، این رویه در آینده کوتاه و بلندمدت، چه چالش‌ها یا فرصت‌هایی را ایجاد می‌کند؟
آقانژاد: نکته همین جاست، در واقع سئوال دیگری هم وجود دارد و آن اینکه با وجودی که جهان به سوی سوخت‌های پاک در حرکت است و نگرش تغییر مصرف از بنزین به گازوئیل جزئ اهداف اصلی مصرف کنندگان بین المللی قرار گرفته چرا این همه بنزین می خواهیم تولید کنیم؟
با این حساب دیدگاه شما این است که طرح‌های توسعه ظرفیت پالایشی از محوریت بنزین به گازوییل تغییر پیدا کند؟
آقانژاد: بله، در نظر داشته باشید که مصرف گازوییل در مقایسه با بنزین افزون‌بر صرفه اقتصادی، آلایندگی کمتری نیز در محیط زیست ایجاد می‌کند، این در حالی است که هزینه تولید گازوییل در مقایسه با بنزین در واحدهای پالایشگاهی کمتر است.
بر اساس بررسی‌های کارشناسی انجام شده در سال ١٣٨٩ با توجه به افزایش مصرف گازوییل در قیاس با بنزین در سطح بین‌المللی و در منطقه، از سال ٢٠١٥ میلادی قیمت بین‌المللی بنزین با توجه به تغییر در عرضه و تقاضا از قیمت گازوییل کمتر خواهد شد، از این رو سهام‌داران بخش خصوصی در طرح‌های چهار پالایشگاه جدید داخلی باید به این موضوع به‌طور جدی توجه کنند.
در این زمینه، امکان تغییر الگوی فرآیند تولید از حالت بیشینه تولید بنزین به مواد میان تقطیر (گازوییل و سوخت جت) قابل بررسی است؛ همچنین باید در نظر داشت که هزینه تغییر در طراحی در مقایسه با اختلاف قیمت فروش بنزین و گازوییل در سالهای پس از راه‌اندازی، مقدار چشمگیری نخواهد بود.
در باره این تغییر الگوی فرآیند تولید از حالت تولید بیشینه بنزین به مواد میان تقطیر بیشتر توضیح دهید.
آقانژاد: پیشنهاد من این است که دیگر این پالایشگاه‌های جدیدی که می‌خواهیم ایجاد کنیم در صدد تولید بنزین نباشند، واقعیت این است که بنزین تولیدی ما توان تأمین نیاز مصرفی داخل را دارد و از این به بعد بهتر است که همان میزان بنزین تولید داخل را به لحاظ کیفی ارتقا بدهیم و با تغییر در طراحی پایه سایر پالایشگاه‌های در دست ساخت، آنها را برای تولید فرآورده‌های با ارزش‌تر و گران‌بهاتر آماده کنیم.
بهترین پیشنهاد در این زمینه و در شرایط کنونی تولید نفت‌گاز (گازوییل) است، زیرا جهانی که در آن حضور داریم هر روز با شتاب بیشتری به سمت استفاده از انرژی‌های نو در حرکت است و در این میان تولید خودروهای دیزلی و سوخت‌های دیزلی به‌ویژه گازوییل جایگاه بسیار ویژه‌ای دارد.
گازوییل افزون‌بر هزینه تولید پایین، تکنولوژی ساخت ساده‌تری از بنزین دارد و ارزان‌تر تولید می‌شود و از این مهم‌تر،آلایندگی گازوییل بسیار کمتر از بنزین است. باید توجه کرد که تغییر طراحی پایه‌ای پالایشگاه‌ها دشوار نیست و هزینه‌ای که در این زمینه مصرف می‌شود به سادگی و در مدت زمان کوتاهی دوباره به مجموعه بازگردانده می‌شود.
با توسعه پالایشگاه ها میزان تولید بنزین در کشور چقدر مازاد بر مصرف خواهد بود و چگونه این میزان بنزین مازاد مدیریت می‌شود؟
آقانژاد: اگر به‌طور میانگین هر بشکه بنزین را حاوی ١٥٩ لیتر فرض کنیم، با احتساب ظرفیت ٤٨٠ هزار بشکه در روز تنها در دو پالایشگاه کشور و ضرب نتیجه در ٦٥ درصد (ظرفیت تولید بنزین در پالایشگاه‌های با خوراک میعانات گازی) می‌توان رقم دقیق‌تر بنزین تولیدی کشور را به لیتر محاسبه کنیم؛ حالا اگر میزان تولید بنزین همه پالایشگاه‌ها را با این شیوه ساده محاسبه کنیم عددی که به دست می‌آید چیزی حدود ١٢٥ تا ١٣٠ میلیون لیتر بنزین است که این رقم ٢ برابر میزان مصرف فعلی کشور است.
آنچه در وهله نخست به ذهن می‌آید تصمیم به صادرات این مازاد تولید است، که با توجه به اینکه در بازارهای جهانی مصرف بنزین در حال کاهش است و برعکس مصرف گازوئیل در حال افزایش ،رقابت دشواری برای بازاریابی محصول وجود خواهد داشت.
پس تکلیف توسعه پالایشگاه های جدید چه می شود؟
آقانژاد: خوب بهتر است که این چهار یا پنج پالایشگاه جدیدی که در دست ساخت است؛ بیایند اولویت تولید را به سایر فرآورده ها اختصاص دهند.
بسیاری از کشورهای جهان حتی جاهایی مانند هند و مالزی هم در حال حاضر اساس کار خود را به سمت تولید گازوییل هدایت می‌کنند و طبیعی است کسی که زودتر به محصول برسد امکان عرضه برای او و تصاحب جایگاه بهترر در بازار فروش برایش مهیاتر است.
گازوییل افزون بر استفاده در خودروها می تواند در بسیاری دیگر از مراکز تولیدی همچون نیروگاه‌های تولید برق هم به‌عنوان سوخت مصرف شود و بازدهی بسیار چشمگیری هم داشته باشد.
الآن در همه کشورهای توسعه یافته جهان پالایشگاه‌ها و پتروشیمی‌ها به‌صورت یکپارچه و در دل یک مجموعه طراحی و ایجاد می‌شوند و به این ترتیب هم هزینه‌های جاری آنها کاهش می‌یابد و هم اینکه ساختار تولید فرآورده‌های نفتی آنها انعطاف‌پذیر می‌شود و امکان تغییر خط تولید به‌سادگی در آنها وجود دارد.
روشن هم هست که اگر با توجه به شرایط بازار، محصولی افت قیمت داشت یا برعکس به‌راحتی می‌توان خط تولید مجموعه را با توجه به منافع بیشتر در شرایط متفاوت تغییر داد و بازدهی مالی بیشتری به دست آورد.
با این وجود، دیگر نیازی نیست و توجیه اقتصادی هم ندارد که پالایشگاه‌های ما فقط و فقط با حداکثر ظرفیت بنزین تولید کنند و مجتمع‌های کلان پتروشیمی و پالایشگاهی جدا از هم ایجاد کنیم.
الگوهای نوین جهانی و بین‌المللی در طراحی و سازمان‌دهی تأسیسات نفتی و پالایشگاهی امکانات مدیریتی و توسعه‌ای متعدد و متنوعی را در اختیار تولیدکنندگان گذاشته که بر اساس آن می‌توانند توازن لازم در مصرف و عرضه فرآورده‌های نفتی را کنترل کنند و در واقع ضروری است که جمهوری اسلامی نیز از این راهبردهای جهانی بهترین استفاده را ببرد.
درباره انعطاف‌پذیری ساختاری در تولید بنزین می‌توانید توضیح بیشتری بدهید؟
آقانژاد: به بیان دیگر باید گفت بسته به اینکه گزارش‌های کارشناسی و دقیق از وضعیت نرخ توزیع و فروش فرآورده‌های نفتی چگونه باشد، نظام تولیدی هم در این باره با انعطافی که دارد بتواند تغییر مسیر بدهد و خودش را با نیازهای روز بازارهای جهانی تطبیق دهد.
آیا با در نظر گرفتن مشکلات موجود و نیازهای سرمایه‌گذاری در صنایع پالایشی، ایران از یک کشور نفت خام فروش به یک کشور فرآورده فروش تبدیل می‌شود؟
آقانژاد: رسیدن به چنین هدفی نیازمند تأمین سرمایه برای ساخت پالایشگاه‌های جدید (در صورت کاهش محدودیت‌های موجود بین‌المللی و برطرف شدن مشکلات حاصل از تحریم) است که می توان از طریق دریافت فاینانس (وام خارجی) به آن دست یافت.
آیا در شرایطی که بازار فروش فرآورده در عرصه بین‌المللی فروشندگان و خریداران مشخص و خاص خود را دارد، ایران می‌تواند در این بازار به‌طور موفق بازاریابی و پرتوان ورود کند؟
آقانژاد: با توجه به وجود ذخایر غنی نفت خام در کشورمان و برخورداری از سرمایه نیروی کار متخصص، صنایع داخلی سازنده تجهیزات پالایشگاهی و در نتیجه کمتر بودن هزینه تولید (قیمت تمام شده)، ایران در بازار عرضه فرآورده‌های نفتی، مزیت نسبی مناسبی دارد، بنابراین مسئله اصلی ما در این زمینه، زمان ورود به این بازار است.
به بیان دیگر، پیش از ورود تولیدکنندگان جدید، ایران باید از طریق راه‌اندازی پالایشگاه‌های جدید جایگاه مناسب خود را در منطقه به دست آورد.
موضوع اساسی دیگری که می توان با توجه به وجود ذخایر عظیم گاز طبیعی در کشورمان و در راستای دستیابی به هدف جلوگیری از خام فروشی و ایجاد ارزش افزوده در دستور کار قرار داد، استفاده از تکنولوژی تولید فرآورده‌های اصلی نفت همچون بنزین، گازوییل و سوخت جت از گاز طبیعی است.
تولید فرآورده با خوراک گاز در چارچوب پالایشگاه‌های جی.تی.ال (GAS TO LIQUID) دست یافتنی است که به‌منظور کاستن از فاصله به وجود آمده میان ایران و رقیبان منطقه‌ای و بین‌المللی، باید هر چه سریع‌تر و به‌طور جدی به این مهم توجه کرد.
برخی از کارشناسان هم از ضرورت سرمایه‌گذاری در صنایع پالایشگاهی و پتروشیمیایی دیگر کشورها سخن می‌گویند، بالاخره برخی از کشورها سهام پالایشگاه‌های خود را واگذار می‌کنند، به نظر شما این رویه توجیه اقتصادی دارد؟
آقانژاد: بله، البته ما پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در پالایشگاه‌ها و صنایع نفتی کشورهای دیگر از جمله کره جنوبی و هندوستان سهام داشتیم که البته پس از انقلاب و به‌علت برخی مناسبات خاص سیاسی این سهام واگذار شد. خوب طبیعی است که اگر امکان سرمایه‌گذاری در هر جای جهان با توجه به میزان سوددهی و مناسبات سیاسی و اقتصادی فراهم باشد، فعالیت بجا و موجهی از نظر اقتصادی و اعتباری خواهد بود.
