به گزارش نفت دیلی، حجم ذخیره تجاری نفت کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی(OECD) در سه ماهه نخست سال ٢٠١٥ به ٢ میلیارد و ٧٤٥ میلیون بشکه رسید، این در حالی است که این رقم پارسال ٢ میلیارد و ٧١٢ میلیون بشکه بود.

همزمان با افزایش ذخایر تجاری نفت کشورهای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی، میزان ذخایر استراتژیک این کشورها در سه ماهه نخست سال نسبت به میانگین پارسال یک میلیون بشکه کاهش یافت و از یک میلیارد و ٥٧٩ به یک میلیارد و ٥٧٨ میلیون بشکه رسید.

براساس گزارش ماه ژوئن دبیرخانه اوپک، تعداد روز مصرف آتی در کشورهای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه برای ذخایر تجاری در سه ماهه نخست امسال برابر با ٦١ روز و برای ذخایر استراتژیک برابر با ٣٥ روز تعیین شده است. مجموع روزهای مصرف ذخایر استراتژیک و تجاری ٩٦ روز است.

تعداد روزهای مصرف آتی برای ذخایر تجاری و استرتژیک کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی پارسال به ترتیب ٥٩ و ٣٤ روز بوده است که امسال در مجموع سه روز به تعداد روزهای مصرف افزوده شده است.

ذخیره‌سازی باعنوان ذخایر استراتژیک نفتی (Strategic Petroleum reserve) یا (SPR) از دهه ۱۹۷۰ به بعد شکل گرفت. کشورهای صنعتی برای جلوگیری از تکرار بحران نفتی سال ۱۹۷۳ اقدام به تأسیس آژانس بین‌المللی انرژی (IEA) کردند و در کنار مجموعه‌ای ازسیاستهای دیگر، تصمیم گرفتند مقداری از نفت مورد نیاز خود را ذخیره کنند تا در روز مبادا از آن استفاده کنند.

کمیته‌ای در آژانس بین‌المللی انرژی ذخیره‌سازی نفت را در کشورهای عضو کنترل می‌کند. درباره حجم ذخیره‌سازی نیز روایتهای مختلفی وجود دارد که هیچگاه کار دقیقی روی آن انجام نشده است، اما بحث ذخیره ۹۰ روزه واردات و ۶۰ روزه مصرف مطرح است و در این معیار هم نظرهای متفاوتی وجود دارد، زیرا برخی از آنها مانند ژاپن تنها واردکننده نفت هستند و برخی نیز خود تولید دارند و کسری مصرف را وارد می‌کنند، بنابراین، برخی کشور‌ها کل مصرف و برخی دیگر کل واردات را ذخیره‌سازی می‌کنند.

در سال ۱۹۹۱ زمانی‌که عراق کویت را اشغال کرد و آمریکاییها آماده جنگ برای بازپسگیری کویت می‌شدند حدود سه ماه طول کشید تا جنگ آغاز شود و در این مدت یکی از کارهایی که آمریکاییها انجام دادند افزایش ذخایر استراتژیک نفت خود از ۷۵۰ میلیون بشکه به یک میلیارد بشکه بود.