به گزارش نفت دیلی، مشکل اضافه کردنِ افراد جدید به یک باشگاه، به‌ویژه اگر آن افراد از شما بزرگ‌تر باشند، این است که امکان دارد آنها بخواهند همه چیز را تصاحب کنند و اوپک در حال یاد گرفتن این درس است.
سه سال پیش که اوپک از افت قیمت نفت رنج می‌برد، از بیرون این سازمان برای کاهش تولید نفت با هدف مهار ذخیره‌سازی بیش از حد نفت طلب کمک کرد. این سازمان سرانجام موفق شد کمک گروهی از کشورهای غیرعضو اوپک را به دست آورد.
بیشتر این کشورهای غیر عضو اوپک، آورده کمی داشتند و کاهش تولیدی که آنها پیشنهاد کردند، در بسیاری از موارد، به خودی خود و در نتیجه کاهش طبیعی به دلیل کمبود سرمایه‌گذاری یا کاهش ذخایر هم اتفاق می‌افتاد.
تنها استثنای بزرگ روسیه بود. ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری این کشور، متعهد شد شرکت‌های نفتی روسیه تولید خود را به میزان ۳۰۰ هزار بشکه در روز کاهش دهند (و بی تردید، این تصمیم پوتین بود، نه تصمیم وزیر انرژی روسیه).
مشارکت روسیه، فراتر از کاهش واقعی تولید نفت بود. این تحول، کشوری را که در آن زمان بزرگ‌ترین تولیدکننده نفت جهان بود، به باشگاه محدودیت تولید وارد کرد.
با این همه، این کار بهایی هم داشت و شاید اعضای اوپک چنین چیزی را پیش‌بینی هم می‌کردند.
روسیه هرگز قصد نداشت بپذیرد که دیگران به آن بگویند چقدر نفت می‌تواند تولید کند. این اتفاق به‌سادگی با دیدگاه پوتین درباره جایگاه روسیه در جهان، همخوانی نداشت.
قواعد روسیه
پس از سه سال، تصاحب اوپک توسط روسیه تقریباً تکمیل شده است. تصمیم‌ها درباره تولید دیگر میان وزیران نفت کشورهای عضو اوپک در هتل‌های وین اتخاذ نمی‌شوند و از مقر دبیرخانه اوپک به مخاطبان منتظر جهانی اعلام نمی‌شود. این تصمیم‌ها پیشاپیش از سوی پوتین و ولیعهد عربستان اتخاذ می‌شوند.
بیانیه دیروز (شنبه هشتم تیرماه) پوتین از شهر اوزاکا در ژاپن مبنی بر اینکه او و محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان، برای تمدید توافق جهانی کاهش تولید نفت حداقل تا پایان سال جاری میلادی به توافق رسیده‌اند، نشست آینده اوپک و غیراوپک در وین را تقریباً تشریفاتی کرده است.
درست است که پوتین درباره اینکه این توافق ۶ ماه تمدید می‌شود یا ۹ ماه، ابهام‌هایی باقی گذاشت و اجازه داد وزیران در نشست‌های فردا (دوشنبه ۱۰ تیرماه) و پس فردا (سه‌شنبه ۱۱ تیرماه) چیزی برای بحث کردن داشته باشند، اما این مسئله تا حد زیادی بی اهمیت است. اساسنامه اوپک مستلزم این است که اعضای آن دو بار در سال دیدار کنند و یک نشست دیگر پیش از پایان ماه دسامبر امسال، ضروری است.
تا آن زمان، پیش‌بینی‌ها درباره عرضه و تقاضای نفت در سال ۲۰۲۰ میلادی نسبت به انتظارات کنونی تغییر خواهد کرد. تحریم‌های آمریکا، جنگ تجاری، رشد تولید نفت شیل آمریکا و دورنمای مبهم اقتصاد جهانی، این تغییر پیش‌بینی را اجتناب‌ناپذیر می‌کند.
هر چیزی که اکنون روی آن توافق شود، در نشست آینده مورد بازبینی و بازنگری قرار می‌گیرد. بنابراین هر گونه تمدید توافق کاهش تولید نفت فراتر از ۶ ماه، بی‌معناست.
زمانی که اعضای اوپک در ماه دسامبر پارسال گرد هم آمدند، نتوانستند درباره جزئیات توافق کاهش تولید نفت به توافق دست یابند تا اینکه الکساندر نواک، وزیر انرژی روسیه، برای توافقی میان همتایان عربستانی و ایرانی خود وساطت کرد.
۶ ماه بعد، روسیه و عربستان توافق کاهش تولید اوپک را در نیمه دیگر دنیا و پیش از دیدار وزیران اوپک، نهایی کرده‌اند. عجیب نیست که روس‌ها می‌خواستند دیدار اوپک و غیر اوپک را تا پس از نشست گروه ۲۰ به تعویق بیندازند. تصاحب فرایند تصمیم‌گیری اوپک توسط روسیه، نهایی شده است.
