اگر اهل نشستن پاي خاطرات افراد مسن باشيد، امكان ندارد خاطره‌اي از اين خيابان نداشته باشند. اگر اهل پارك‌گردي باشيد وليعصر شما را به ملت و ساعي رسانده است. اهل هر جور خريدي كه باشيد وليعصر جايي براي سليقه شما دارد.
اگر اهل طبيعت هستيد، وليعصر دست‌كم در روزهاي هواي پاك، بالاتر از پارك وي، براي شما منظره بي‌نظيري مي‌سازد، آنجا كه نوك درختانش به هم مي‌رسند و اشاره مي‌كنند به رشته كوه‌هاي البرز، همين درختانش داستان‌ها دارد و عظمتشان زيبايي وليعصر را دو چندان كرده است.
داستان ساخت اين خيابان در كتاب «شرح زندگاني من» نوشته عبدالله مستوفي به اين شكل آمده كه رضا خان در سال‌هاي اول 1300 براي متصل كردن كاخ مرمر (در جنوب شهر) به كاخ سعدآباد (شمال شهر تهران) تصميم به ساخت جاده‌اي مي‌گيرد.
اين جاده با كاشت درختان چنار، چشم‌انداز زيبايي پيدا مي‌كند و به مرور زمان و توسعه شهر به خيابان تبديل مي‌شود.
خيابان وليعصر 18 كيلومتري حالا سال‌هاست كه ميدان راه‌آهن را به ميدان تجريش مي‌رساند و گفته مي‌شود نه تنها بلندترين خيابان تهران كه بلندترين خيابان خاورميانه است.
حالا در كنار اين اطلاعات، حتما جالب خواهد بود كه بدانيد سازمان زيباسازي شهر تهران اعلام كرده با هدف حفظ و صيانت از ارزش‌هاي هويتي، با جمع‌آوري اطلاعات تاريخي خيابان وليعصر قصد دارد اين خيابان را در فهرست آثار فرهنگي جهاني ثبت كند.
سازمان زيباسازي شهر تهران با توجه به اهميت تاريخي و خاطره‌‌ساز خيابان وليعصر، در سال 85 به ساماندهي اين موضوع پرداخت و با انجام مطالعات تاريخي- فرهنگي و تهيه و تدوين سند ثبت ملي و جهاني به مستندنگاري آن اقدام كرد كه پس از طي مراحل ميراثي در ابتداي دي ماه امسال اين خيابان در فهرست آثار ملي ثبت شد.
بر همين اساس اين سازمان در حال آماده‌سازي و جمع‌آوري اسناد و مدارك ثبت جهاني خيابان وليعصر براي ارائه در سازمان يونسكو است. با اين تفاسير بعيد نيست كه روزي خيابان خاطرات ما جهاني شود.
