به گزارش نفت دیلی، رئیس امور مجامع و سهام شرکت ملی صنایع پتروشیمی از تبدیل شدن شرکت پژوهش و فناوری پتروشیمی به پژوهشگاه صنعت پتروشیمی خبر داد.
مرتضی رحیمیان با بیان این که شرکت پژوهش و فناوری یکی از بازوهای اجرایی و توانمند صنعت پتروشیمی در کشور است، تاکید کرد: با تغییر ساختار پژوهش و فناوری از شرکت به پژوهشگاه، دیگر نیازی به واگذاری آن نیست.
وی گفت: طبق آخرین مذاکرات انجام شده با وزارت اقتصاد و سازمان خصوصی‌سازی، قرار است این شرکت در قالب پژوهشگاه صنعت پتروشیمی تداوم فعالیت داشته باشد.
چندی پیش رستم قاسمی، وزیر نفت، با بیان اینکه بخش خصوصی یکی از ضروری های اقتصاد امروز کشور است، تاکید کرده بود که اگر چه بخش خصوصی موجب پایداری اقتصاد کشور می‌شود ولی نباید فراموش کرد که واگذاری شرکت‌های دانش بنیانی چون پژوهش و فناوری پتروشیمی می‌تواند تامین منافع صنعتی را با مشکل رو به رو کند.
بیات، معاون وزیر نفت در امور پتروشیمی، در این رابطه گفته بود: پژوهش حلقه جدایی ناپذیر صنعت پتروشیمی است و بسیاری از زیرساخت‌های مورد نیاز این صنعت از طریق پروژه‌های پژوهشی تامین می‌شود و به دلیل همین واقعیت بود که در سال 1377 و با ایده مدیران صنعت، شرکت پژوهش و فناوری پتروشیمی تاسیس شده است.
این شرکت هم اکنون فعالیت‌های پژوهشی خود را در سه مرکز تهران، ماهشهر و اراک انجام می‌دهد و تاکنون دستاوردهای بسیاری در زمینه کسب و توسعه دانش‌های فنی، ساخت کاتالیست‌های تحریمی صنعت پتروشیمی، خدمات آزمایشگاهی، تولیدمحلول، مواد شیمیایی گرید آزمایشگاهی و گاز استاندارد، ساخت و راه‌اندازی واحدهای پایلوت و بررسی مشکلات واحدهای صنعتی و مشاوره تخصصی به آنها داشته است.
سازمان منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی نیز حاکمیتی می‌ماند
رحیمیان درباره واگذاری سازمان منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی نیز گفت: جنس فعالیت‌های این سازمان کاملا حاکمیتی است و طبق آخرین توافق ها به صورت دولتی ادامه فعالیت می‌دهد.
براساس این گزارش، منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی در محدوده‌ای به وسعت حدود 2 هزار و 600 هکتار در ساحل خلیج فارس و شهرستان ماهشهر واقع شده و با توجه به موقعیت طبیعی و جغرافیایی، همچنین برخورداری از تسهیلات قانونی مناطق ویژه، به منظور توسعه صنعت و تجارت به ویژه صنایع پتروشیمی و صنایع پایین دستی آن، تامین منافع اقتصادی، اجتماعی و ملی، جذب تکنولوژی‌های جدید و افزایش اشتغال تاسیس شده است.
از نظر موقعیت جغرافیایی، منطقه از طریق بندرامام (خور موسی) به آب‌های آزاد بین‌المللی و از طریق راه‌آهن سراسری به ترکیه، اروپا و آسیای مرکزی دسترسی دارد و به عنوان بخشی از استان خوزستان، همانند یک پایگاه استراتژیک و تاثیرگذار در مناطق نفت و گازخیز ایران عمل کرده است.
