به گزارش نفت دیلی، تصویب طرح ایجاد منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس در هجدهم مهرماه سال1377 نقطه عطفی در تصمیمات شورای عالی مناطق آزاد کشور محسوب می‌شود.
در سی و نهمین جلسه شورای عالی مناطق آزاد کشور، طرح شرکت ملی نفت ایران در زمینه اجرای یک منطقه ویژه اقتصادی انرژی در نواحی ساحلی منطقه عسلویه و خلیج نای بند به تصویب رسید، طرحی که هدف از ایجاد آن، تسریع در روند احداث پالایشگاه و تاسیسات مربوط به طرح عظیم نفت‌وگاز در منطقه بود و به روند تامین گاز در کشور سرعت بخشید و توان صادرات گاز و میعانات گازی را افزایش داد و زمینه‌های لازم را برای جذب سرمایه‌های داخلی و خارجی فراهم کرد.
منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس در حاشیه خلیج فارس و در محدوده 46 هزار هکتاری استان بوشهر قرار گرفته و در بر گیرنده مناطق پارس یک(پارس جنوبی) با 14 هزار هکتار شامل شهرستان عسلویه، پارس دو (کنگان) در محدوده 16 هزار هکتاری شهرستان کنگان و پارس سه (پارس شمالی) به گستردگی 16 هزار هکتار از محدوده شهرستان‌های دیر، دشتی، تنگستان و بوشهر است.
استان بوشهر یا همان لیان تاریخی، نخستین محلی است که کاوشگران نفت به محض رسیدن به ایران در محدوده آن به کاوش پرداختند، اما مناسب نبودن تکنولوژی آن روزگار مانع از حصول نتیجه شد و یکصد سال طول کشید تا برای بهره‌برداری صنعتی از منابع غنی و ارزشمند خدادادی در حاشیه خلیج فارس اقدام شود.
فعالیت‌های اصلی منطقه شامل تعریف، تصویب (طراحی، اجرا، بهره‌برداری و نگهداری) ایجاد و احداث زیر ساخت‌های عمومی مانند راه، راه آهن، بنـدر،فرودگاه، برق، آب و مدیریت است. سازمان منطقه ویژه انرژی اقتصادی پارس دارای شخصیت حقوقی و مستقلی است که سرمایه آن متعلق به دولت و از حیث حقوقی تابع قانون تشکیل و اداره مناطق ویژه اقتصادی جمهوری اسلامی ایران است و در موارد پیش‌بینی نشده در قانون و اساسنامه، تابع قوانین و مقررات جاری کشور از جمله قانون تجارت.
منطقه پارس جنوبی شامل 16 فاز فرآوری گاز و 15 مجتمع پتروشیمی و نیز صنایع پایین دستی پتروشیمی، صنایع مختلف مرتبط و صنایع نیمه سنگین است. منطقه پارس دو نیز شامل 8 فاز پالایشگاهی و یک طرح LNG است. منطقه پارس3 نیز به منظور پشتیبانی از طرح توسعه برخی میدان‌های مهم هیدروکربوری اختصاص یافته است. میدان‌های گازی پارس شمالی، گلشن، فردوسی و فرزاد A و B هم در این حوزه عملیاتی قرار دارند.
سازمان منطقه ویژه اقتصادی پارس، همچنین برای ایجاد زیر ساخت‌های اساسی، احداث یک فرودگاه جدید در منطقه عسلویه را ضروری تشخیص داد که در سال1385 به بهره‌برداری رسید.