به گزارش نفت دیلی، که یک بار در تحلیلی عجیب که باید در کتاب گینس ثبت شود بیژن زنگنه را وزیر نفت مفت نامید و کاهش جهانی قیمت نفت را به گردن وی انداخته بود، دیروز از گاز مفت تیتر زد و زنگنه را متهم کرد که گاز ایران را مفت به ترکیه می‌دهد، منظور از مفت، رایگان است و البته در ادبیات کوچه و بازاری دلواپسان، بهره‌گیری از این ادبیات چندان عجیب نیست.
این درحالی است که در همین چند روز اخیر وزارت نفت بارها به روش‌های مختلف روند صدور رای دادگاه درباره شکایت گازی ترکیه از ایران را تشریح کرده و به قول آن بازیگر فیلم خوب، بد، جلف، این را همه می‌دانند که موضوع شکایت و روند صدور حکم مربوط به سال ۹۱ بوده است، اما روش آن‌ها تکرار و تکرار و تکرار یک ادعای نادرست است تا به مدد تکرار، این اشتباه را جا بیندازند.
روش دیگر دلواپسان، تاکید بر یک موضوع از روش‌های مختلف است، کاری که امروز روزنامه کیهان در تیتر یک خود انجام داد و از سهم ناچیز ایران در تجارت جهانی گاز ابراز نگرانی کرد، یک ابراز نگرانی دیرهنگام و نمایشی که هدفش ناتوان جلوه دادن دولت و وزارت نفت در عرصه بین‌الملل است.
یعنی نقطه‌ای که اتفاقا آن را نقطه قوت وزارت نفت در دولت یازدهم می‌توان توصیف کرد، اما نکته جالب، بیماری آلزایمر سیاسی – اقتصادی دلواپسان است که دیگران آن را خوب درک می‌کنند، دلواپسان کیهان نشین و دوستانشان در گعده‌های دیگر، در شرایطی نگران سهم ناچیز ایران در تجارت جهانی گاز شده‌اند که با هر اقدامی که در جهت تقویت این سهم صورت گرفته یا می‌گیرد مخالفند مگر خلاف آن ثابت شود!
نگران سهم ناچیز ایران در تجارت جهانی گاز هستند، اما تا توانستند در مسیر صادرات گاز ایران به امارات مانع تراشی کرده و حتی در مسیر اصلاح قرارداد هم سنگ اندازی کردند تا مبادا گاز میدان سلمان، به امارات صادر شود.
نگران سهم ناچیز ایران در تجارت جهانی گاز هستند، اما در دوره‌ای که تحریم‌ها شدت می‌گرفت و پروژه‌های میدان گازی پارس جنوبی نصفه و نیمه افتتاح می‌شد، چون دولت مستقر، همفکرشان بود، صدایشان در نمی‌آمد که چرا دولت در توسعه پارس جنوبی ناتوان است و در فصول سرد سال، قرارداد صادرات گاز به ترکیه را نقض می‌کند و به جای صدور گاز به ترکیه، گاز را به خانه‌ها هدایت می‌کند تا بر سو مدیریت خود سرپوش بگذارد و زمینه ساز شکایت گازی ترکیه از ایران شود.
نگران سهم ناچیز ایران در تجارت جهانی گاز هستند، در حالی که در دوره‌ای که ایران تحریم شده بود، از تحریم‌ها حمایت می‌کردند و صادرات گاز که هیچ، حتی صادرات نفت هم در اولویت‌هایشان نبود و آن را مصداق خام فروشی می‌دانستند!
نگران سهم ناچیز ایران در تجارت جهانی گاز هستند، اما تا توانستند با قراردادهای جدید نفتی که زمینه ساز توسعه میادین نفت و گاز و افزایش تولید گاز کشور – از جمله در فاز ۱۱ پارس جنوبی – است مخالفت کردند تا مبادا دولت روحانی و وزارت زنگنه، قراردادی با شرکت‌های بین‌المللی امضا کنند و تولید نفت و گاز ایران افزایش یابد، گویا افزایش سهم ایران در تجارت جهانی گاز روی هوا امکانپذیر است!
آن‌ها حالا در شرایطی نگران سهم ناچیز ایران در تجارت جهانی گاز شده‌اند که اصلا تا دو، سه سال پیش که هنوز نظام تحریم‌ها به تدبیر دولت روحانی در هم نشکسته بود، کسی حتی در خیالش هم نمی‌توانست فکر افزایش صادرات گاز ایران باشد، زیرا در تحریم‌های سنگین اقتصادی، نه کشوری مشتری گاز ایران می‌شد و نه امکان نقل و انتقال پول گاز فراهم بود.
آن‌ها نگران سهم ناچیز ایران در تجارت جهانی گاز شده‌اند و دولت را به عدم صادرات گاز به پاکستان متهم می‌کنند، اما فراموش کرده‌اند که در دولت هشت ساله شان که ارمغانش برای کشور، تحریم بود و تحریم، فرصت‌های فراوانی را نه فقط برای توسعه میدان‌های گاز و افزایش تولید، بلکه در جلب مشتری از دست دادند و پاکستان در همان هشت سال بود که جایگزین‌هایی همچون ترکمنستان و قطر را برای تامین گاز خود پیدا کرد.
دلواپسان فقط دلواپسند، مخالف قراردادهای جدید نفت و گاز، مخالف جذب سرمایه گذاران در ایران، و مخالف فراهم آوردن هر زمینه‌ای که موجب افزایش صادرات نفت و گاز ایران می‌شود هستند، اما ناگهان در جایگاه مدعی می‌نشینند و سوال می‌کنند چرا سهم ایران در تجارت جهانی گاز ناچیز است! آن‌ها مخالف رفع تحریم‌ها بودند، اما حالا که خبری از تحریم نیست، یادشان افتاده دولت را به دلیل انجام ندادن کاری بازخواست کنند که هیچ وقت در اولویتشان نبود، چون آن‌ها حامی تحریم بودند.