خبرگزاری ایرنا: مدیرکل آموزش همگانی معاون اجتماعی نیروی انتظامی گفت: پلیس هرگز شادی و تخلیه هیجان را در نسل جوان جامعه نکوهش نمی‌کند؛ اما زمانی که پای آزار رساندن به دیگران و تخریب اموال عمومی و بر هم زدن نظم و امنیت به میان می‌آید، مسئله فرق می‌کند و انتظار آحاد مردم نیز از پلیس چیزی جز برخورد قاطعانه نیست.
احمد کاهه افزود: پلیس مجری قانون است و در قانون مجازات اسلامی نیز برای افراد مخل نظم و امنیت مجازات در نظر گرفته شده است قانونی که هر فرد عاقلی اجرای آن را برای برقراری امنیت لازم دانسته و استثنایی برای آن قائل نیست در ماده 618 قانون مجازات اسلامی آمده است: «هر فردی با هیاهو، جنجال، حرکات غیر متعارف یا با تعرض به افراد، موجب اخلال در نظم و آرامش عمومی گردد یا مردم را از کسب و کار باز دارد، به حبس از سه ماه تا یک سال و تا (74) ضربه شلاق محکوم خواهد شد».
وی ادامه داد: تجربه تلخ حوادث سال‌های گذشته در مراسم شب چهارشنبه آخر سال، همواره موجب دغدغه و نگرانی خانواده‌ها در آستانه ایام نوروز است برخورد قاطعانه با افراد معدودی که با رفتارهای غیرقانونی، ناهنجار و پرخطر، ایجاد راهبندان، سد معبر، ایجاد مزاحمت و پرتاب مواد محترقه و آتش‌زا، نظم و امنیت عمومی شهرها را مختل می‌کنند، مطالبه به حق آحاد مردم از متولیان اصلی برقراری نظم و امنیت است.
کاهه اضافه کرد: با این حال وقتی همه آن‌چه گفته شد به تدریج در جامعه تبدیل به فرهنگ شود، اصلاح آن به تنهایی از عهده نیروی انتظامی و هیچ نهاد و سازمان دیگری برنخواهد آمد؛ از این رو وظیفه تمامی اقشار جامعه است که با عزمی راسخ و با نیتی خالصانه با این پدیده ناهنجار به مقابله برخیزند.
مدیرکل آموزش همگانی معاون اجتماعی نیروی انتظامی گفت: بدون شک برای مبارزه با هر پدیده ناگواری ابتدا باید آن را شناخت؛ در مورد شب چهارشنبه آخر سال کتاب‌ها و مقالات متعددی نوشته شده است که ما دلیلی بر بازنویسی آن‌ها نمی‌بینیم. اما در مورد ماهیت این مراسم که توسط برخی افراد سودجو به شکل امروزی درآمده است، باید گفت ،مراسمی است که دستخوش «تحریف» شده اما نام «تفریح» بر خود گرفته است.
کاهه اضافه کرد: مولای متقیان حضرت علی (علیه‌السلام) با توجه به بینش شگرف و وسعت‌نظر بی همتای خود و شناختی که از فرهنگ کهن مصر دارند، در نامه‌ای به جانشین خود در امور سیاسی و مملکت‌داری سرزمین مصر به او توصیه می‌کنند که مبادا با آداب و رسوم و سنت‌های نیکو و مبارک مردمان آن سرزمین به چالش برخیزد؛ بلکه باید تا آن‌جا که ممکن است به عقاید و رسوم قومی مردمان احترام بگذارد.
وی افزود: ما نمی‌توانیم و هیچ کس دیگری هم نمی‌تواند پیشینه تاریخی مراسم شب چهارشنبه آخر سال را در ایران انکار کند. اما این¬را به جرأت می‌توان گفت که بین آن‌چه در گذشته اتفاق می‌افتاد و آن چه امروزه رخ می‌دهد هیچ‌گونه سنخیتی وجود ندارد.
وی گفت: در آداب و رسوم کهن در شب چهارشنبه آخر سال هیچ فردی موجب آزار دیگری نمی‌شد؛ زبان هیچ کودکی از ترس بند نمی‌آمد؛ جان هیچ بیماری به خطر نمی‌افتاد؛ هیچ زن بارداری جنین خود را سقط نمی‌کرد؛ هیچ چشمی بی‌فروغ و هیچ عضوی قطع نمی‌شد و هیچ پدر و مادری داغ فرزند دلبندش را نمی‌دید این در حالی است که سالیان گذشته مردم در شب چهارشنبه آخر سال شادی می کردند ؛ اما اکنون لذت شادی و هیجان این شب، با ترس و دلهره و اندوه و حسرت درآمیخته است.
کاهه تاکید کرد: واقعیت این است که در بسیاری از کشورهای دنیا برنامه های متنوعی برای شادی و تخلیه هیجان افراد طراحی و اجرا می‌شود؛ اما هیچ یک از این برنامه‌ها شباهتی با اجرای مراسم شب چهارشنبه آخر سال در کشور ما به شکل امروزی ندارد. این که در یک شب تعداد زیادی از کودکان و نوجوانان ما دچار آسیب‌های جدی شده و راهی بیمارستان می‌شوند؛ این که سیاهی و آثار زشت نارنجک‌های دستی بر در و دیوار شهرهای ما می‌نشیند؛ این که برخی شادی کنند و برخی وحشت! نه در دین ما جایگاهی دارد و نه شایسته فرهنگ کهن ایرانی ما است و در یک جمله می‌توان گفت این موضوع با عزت و سربلندی ملت ما در تضاد است.
وی گفت: این که مسئولین در مقابل استفاده از ترقه‌ها و وسایل آتش‌بازی به اصطلاح بی‌خطر و مجاز، از خود ملایمت و نرمی نشان می‌دهند، دلیلی بر مجاز بودن این وسایل و این رفتارها در معنای حقیقی نیست؛ واقعیت این است که این رفتارها و استفاده شایع از این وسایل، «بد»ی هستند که در مقابل «بدتر» ترجیح داده شده‌اند. دلیل عقلی این ادعا، آسیب‌هایی است که به روح و روان شهروندان وارد می‌شود؛ صداهای مهیبی که در کوچه‌ها و مناطق مسکونی تولید می‌شود، شاید زخمی بر بدن کسی ایجاد نکند. شاید تخلیه چشمی را به دنبال نداشته باشد، اما آیا سوهانی هم بر اعصاب سالمندان ما نیست؟ آیا موجب وحشت مادری که در انتظار تولد نوزاد خود می‌باشد هم نمی‌شود؟ آیا ترس را بر کودکی خردسال مستولی نمی‌کند؟
اصلاً آیا می‌توان ضمانت داد که مرگ هیچ بیمار قلبی را در پی نداشته باشد؟