شهاب پاک‌نگر در ستون طنز روزنامه قانون نوشت: تیم ملی فوتسال زنان ایران با اقتدار قهرمان جام ملت‌های آسیا شد. ضمن تبریک به این افتخارآفرینان چند نکته را یاد آوری می‌کنیم:
الف) همان‌طور که همگی باهم دیدیم، ما بازی را از تلویزیون خودمان ندیدیم. به هرحال ممکن است یک تیم ملی بازی داشته باشد و قهرمان آسیا شود ولی تلویزیون مسابقات هاکی اروپا را پخش کند. البته همین که در اخبار رسمی، خبر قهرمانی تیم ملی فوتسال زنان اعلام شد، جای شکر دارد. ما همه‌اش نگران بودیم کلا حضور تیم فوتسال زنان تکذیب شود یا اصلا اعلام کنند «ما در کشور زن نداریم».
ب) در تصاویری که از این بازی در اینترنت پخش شد، ما دیدیم بازیکنان خانم هم پا دارند و دچار جهش ژنتیکی نشده‌اند. پیش از این عکسی از بازیکنان تیم فوتبال ترکمنستان منتشر شده بود که فقط یک جوراب خالی بود. البته عمیق که فکر می‌کنیم، می‌بینیم که کاش فوتسال زنان با همان لباس هاکی برگزار می‌شد که تلویزیون لازم نباشد به‌جای حساس‌ترین بازی ورزش زنان کشور، برود سراغ نمونه‌های اروپایی.
ج) نکته جالب دیگر این بود که این بازی در یک ورزشگاه برگزار شد و از آن جالب‌تر اینکه زنان هم در ورزشگاه حضور فیزیکی داشتند. البته هر کشوری قوانین خودش را دارد و مثلا اگر این بازی در کشور خودمان برگزار می‌شد، ممکن بود به بازیکنان دو تیم بگویند بروید توی یک اتاق، در را روی‌شان قفل کنند و در یک جای امن از آن‌ها نگهداری شود تا زمان بازی به اتمام برسد.
د) یک مساله خیلی مهم دیگر در حاشیه این قهرمانی وجود داشت. در ساعات اولیه که خبری از مسئولان دولتی، مجلسی، شورایی و... نبود. بعد هم همگی طی یک حرکت خودجوش و هماهنگ قهرمانی تیم ملی‌فوتسال و کاراته دختران را یک کاسه کردند و پیام‌های تبریکی در حد یک ازدواج دانشجویی دادند و تمام. این مساله از آن جهت حايز اهمیت است که نشان می‌دهد بالاخره مسئولان مملکت سر یک موضوع به تفاهم و وحدت رسیدند. حالا از شانس ما این موضوع، بی‌اهمیت جلوه دادن قهرمانی تیم ملی فوتسال بانوان است. ولی به‌هرحال ما نیمه پرلیوان را می‌بینیم.
ه) نکته آخر و نگران کننده در مورد این بازی این است که قهرمانی ما در دوره‌ای اتفاق افتاد که جامعه ما بیشتر از همیشه به خبر خوب احتیاج داشت. این دختران با رشادت زنانه‌شان توانستند ثابت کنند «می‌توانند»، حتی در اوج محدودیت پوشش رسانه‌ای و سایر چیزها. حالا دغدغه اصلی ما این است که مسئولان ما به این باور قلبی رسیده باشند که محدودیت همیشه خلاقیت می‌آورد و برای حل سایر معضلات کشور هم هی مشکل و محدودیت جلوی پای مردم بگذارند.