به گزارش سفرنیوز، وجود چهارطاقی‌های متعدد در فراشبند نه تنها نشان از قدمت تاریخی منحصر به فرد منطقه دارد، بلکه می‌توان از این شهرستان به عنوان پایتخت چهارطاقی‌های ایران یاد کرد.

یکی از شهرستانهای استان فارس، شهرستان فراشبند است که در ۱۷۲ کیلومتری غرب شیراز قرار دارد که از شمال با شهرستان‌های شیراز و کازرون،از غرب با استان بوشهر،از جنوب به شهرستان لار و از مشرق با شهرستان‌های قیر و کارزین و فیروزآباد همسایه است.

فراشبند دارای قدمت ۱۶۰۰ ساله است که آثار تاریخی به‌جای مانده در آن گویای قدمتش است. کمبود منابع و مدارک تاریخی باعث شده است که علی‌رغم قدمت فراوان، کمتر مورد توجه قرار گیرد.

مردم فراشبند همواره بر این عقیده بوده‌اند که شهر مزبور در زمان حکومت بهرام گور به‌وجود آمده و مربوط به دوران ساسانیان است و آثار تاریخی گواه این واقعیت است.

امروز به سراغ معرفی آتشکده فراشبند رفتیم تا نکات بیشتری درباره معرفی آن بیان کنیم. از ویژگی این آتشکده می‌توان گفت که این بنا با استفاده از مصالح سنگ و ملات گچ نیمکوب که از معادن همین منطقه استخراج شده‌اند با کاربری آتشکده با چهار پایه ستون، چهار طاق و یک گنبد (که توسط ایرانیان به عنوان پوشش مدور سقف در دهانه‌های بزرگ و جاهایی که سقف تیر پوش امکان اجرا نداشته ابداع شده) بنا شده و به دلیل وجود چهار طاق به این نام نیز شهرت یافته است.

آتشکده فراشبند از آتشکده‌های معروف استان فارس می‌باشد که یکی از پنج آتشکده‌ای است که به‌وسیله مهر نرسی در منطقه کازرون و فراشبند ساخته شده است. این آتشکده مربوط به دوره ساسانیان است.

شکل بنا گنبدی بیضی شکل است که توسط فیل گوش‌هایی بر روی چهار پایه قرار گرفته است. این آتشکده همانند چهارطاقی‌هایی سرمشهد کازرون است.

این اثر در تاریخ ۱۵ دی‌ماه سال ۱۳۱۰ با شماره ثبت ۸۸ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. در اطراف این بنا آثار باستانی دیگری هم وجود دارد که همراه این آتشکده در سال ۱۳۱۰ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌اند.

شهرستان فراشبند،چنان آکنده از چهار طاقی‌های دیرینه است که آنجا را «پایتخت چهار طاقی‌های ایران» نام داده‌اند.

بیش از 26 چهار طاقی در فراشبند شناسایی شده است. برخی از آن سازه‌ها تنها بازمانده‌ای از سازه‌هایی هستند که در گذر زمان فروریخته‌اند و بخش ناپایداری از آن‌ها به‌جا مانده است. اما در آن میان، چهارطاقی «نقاره‌خانه» ارزش‌های هنری و مهرازی دیگری دارد و شاخص و برجسته‌تر است.