شاخص توده بدن و وزن، تمرکز اصلی برنامه درسی سنتی در دانشکده‌های پزشکی آمریکاست. کارشناسان استدلال کردند که این مورد نه تنها، تعصب ضد چاقی را تداوم می‌بخشد، بلکه خطر ابتلا به اختلالات خوردن را در بین افراد افزایش می‌دهد.

ارث گزارش کرد، علیرغم تأثیر غیرقابل انکار تغذیه بر سلامتی، به نظر می‌رسد که در ارائه آموزش مؤثر به پزشکان در این موضوع حیاتی، وقفه قابل‌توجهی وجود دارد. این نظارت، آموزش‌های حیاتی مورد نیاز برای پزشکان آینده را نادیده می‌گیرد تا عادات غذایی سالم‌تر را در بین بیماران خود ترویج کنند.

شاخص توده بدنی، مقدار عددی است که از قد و وزن فرد به دست می‌آید و ابزار ساده‌ای است که به دسته‌بندی افراد در گروه‌های وزنی کمک می‌کند. علیرغم استفاده گسترده، شاخص توده بدنی محدودیت‌هایی دارد و بین ماهیچه و چربی تمایز قائل نمی‌شود و عواملی مانند سن، جنس یا ترکیب بدن را در نظر نمی‌گیرد.

در نتیجه، فردی با توده عضلانی بالا ممکن است به عنوان فرد دارای اضافه وزن یا چاق طبقه‌بندی شود، در حالی که فردی با توده عضلانی کم اما چربی بدن بالا می‌تواند در دسته «وزن سالم» قرار گیرد. این ساده‌سازی می‌تواند منجر به ارزیابی‌های گمراه‌کننده از سلامت فرد شود.

در نتیجه، بسیاری از متخصصان از اقدامات بهداشتی جامع‌تر، مانند فشار خون، سطح کلسترول و مقاومت به انسولین، برای درک بهتر سلامت کلی افراد استفاده می‌کنند.

نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که بسیاری از افرادی که بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) به‌عنوان اضافه وزن طبقه‌بندی می‌شوند، از نظر متابولیکی سالم هستند.

کارشناسان در مورد تغییر تمرکز از شاخص توده بدنی به معیارهای عینی سلامت قلبی متابولیک که شامل عواملی مانند فشار خون، مقاومت به انسولین و سطح کلسترول است، استدلال و بیان کردند این شاخص‌ها پیش‌بینی‌کننده‌های بهتری برای خطرات و پیامدهای سلامتی هستند.

نتایج این تحقیق در مجله Medical Science Educator منتشر شده است.